De inzichten die mijn IJslandse paard mij gaf, terwijl ze doodziek was.

Ruim twee jaar geleden kwam ze bij ons wonen, Ze had altijd in de sport gelopen en moest op 15 jarige leeftijd stoppen door een blessure aan haar achterbeen. Ze heeft daarna een aantal veulens gehad en belandde uiteindelijk alleen op een weitje. Ze kwam op mijn pad, omdat ik op zoek was naar een weidemaatje voor mijn andere merrie, en twee weken later stond ze bij ons thuis. Een beetje chagrijnig en afstandelijk was ze wel. En echt een klik had ik (nog) niet met haar. Maar tussen haar en mijn andere merrie klikte het heel goed en dat was het belangrijkste voor mij. 

En toen werd ze kreupel..

De ene dag wel, de andere dag niet. De dierenarts is verschillende keren langs geweest en kon niet aangeven wat het zou kunnen zijn. Hoefbevangenheid was het in ieder geval zeker niet, iets waar ik bang voor was. Dit aanmodderen heeft bijna anderhalve maand geduurd. Ik was het zat! Er moest toch een verklaring voor zijn. Ik zag mijn IJslander met de dag slechter worden. Mijn gevoel zei steeds: dit klopt niet, je moet iets doen, je moet haar helpen, vertrouw op je gevoel. Zo gezegd, zo gedaan; de kliniek gebeld en gezegd dat ik onderweg was! Daar aangekomen haalde ik haar van de trailer en die dierenarts zei meteen: ''Ja, hoefbevangen''. Na het maken van een röntgenfoto van de hoeven werd het bevestigd: ze is hoefbevangen. Het enige wat ik dacht was: hoe dan?!

Ze heeft vijf dagen in de kliniek moeten blijven en kreeg flink wat medicatie en pijnstillers. Ook bleek toen dat haar hoeven slecht waren bekapt in de afgelopen jaren en had ze geen eigen zool meer. Wat er nog over was van de hoeven zat vol met bloeduitstortingen. Dat voelt ongeveer hetzelfde als dat er een laag van je voetzool wordt afgesneden en je erop moet blijven lopen. 

Eenmaal thuis leek het de goede kant op te gaan. Ik ben geen grote fan van medicatie maar soms moet het gewoon. Toen ik op een ochtend buiten kwam zag ik dat het weer helemaal mis was. Ze lag op de grond en wilde niet opstaan. Ze trilde over haar hele lijf en wilde niet eten of drinken. Ze had, ondanks de medicatie, zo veel pijn dat ze niet meer kon staan. Een paar keer per dag hebben mijn man en ik haar toch bewogen om te gaan staan en een klein stukje te lopen. Dit in verband met de darmproblematiek die anders op de loer ligt, en dit wilde we er zeker niet bij hebben! Ook de doorbloeding moest op gang gehouden worden.

En daar begon het, mijn speciale band met haar. Hoe ze naar me keek, hoe ze ademde als ik bij haar was. Ik zag gewoon dat ze doorhad dat ik alles voor haar overhad. Dat ik haar wilde helpen en haar niet in de steek zou laten. Dat ze me kon vertrouwen.

Langzaam krabbelde ze op. Ik stopte met de medicatie en bracht uren door op internet en in boeken, las over hoefbevangenheid, kruiden, bloemen en planten. Want hoe kon ze nou hoefbevangen zijn? Ze had beperkte weidegang, er werd rekening gehouden met het weer en het fructaangehalte, ze was al flink aan het afvallen (ze was veel te zwaar toen ze bij ons kwam!), kreeg geen krachtvoer en elke partij hooi werd geanalyseerd op onder andere suikers. Ik ging haar ondersteunen met kruiden als brandnetel, wilg, kamille en kleefkruid. Ze genoot van alle nieuwe smaakjes en deed het er heel goed op.

Nu zijn we bijna een jaar verder en lijkt ze wel 10 jaar jonger! Ze is ontzettend fit, energiek en vrolijk. Ze hinnikt altijd even naar me als ze me ziet. Dus als ze me op een dag 10x ziet, hinnikt ze 10x ;-)

Haar hoeven worden op een natuurlijke manier bekapt en ze heeft bijna volledig nieuwe aangegroeide hoeven. Zelfs haar zomereczeem is weg! 

Als ik dit verhaal vertel krijg ik vaak de vraag waarom ik zo ver ben gegaan met haar. Waarom ik deze kosten heb gemaakt en haar niet bijvoorbeeld heb laten inslapen. Het simpele antwoord daarop is: een hele speciale band en onvoorwaardelijke liefde. Ze weet dat ik alles voor haar heb gedaan, mijn gevoel heb gevolgd terwijl anderen me voor gek verklaarden, toch heb doorgezet en me 100% heb ingespannen om haar beter te maken. De band die je daarvoor terugkrijgt is onbeschrijfelijk. 

Maar waarom werd ze bij mij zo ziek? Terwijl ze daarvoor altijd op de wei had gestaan? Persoonlijk denk ik dat ze dit al heel lang onder de leden heeft gehad. Maar een paard dat alleen staat is kwetsbaar; het is immers een prooidier. Dan ga je niet laten zien dat je ziek bent want je moet overleven. Ik denk dat ze zich bij ons veilig heeft gevoeld, zo veilig dat ze wist dat ik haar zou helpen.

Vanaf die tijd probeer ik nóg meer om naar mijn gevoel te luisteren en mijn hart te volgen, want dat klopt altijd.